Love : Στιχάκια&άλλα

Εδώ και 2 χρόνια περίπου, μου άρεσε ο γιος του χοροδιδασκάλου μου(έκανα 3,5 περίπου χρόνια παραδοσιακό χορό σε πνευματικό κέντρο εκκλησίας στον Πειραιά).
Ο χοροδιδάσκαλος αυτός απ'τη στιγμή που πρωτοπάτησα το πόδι μου εκεί, μου φερόταν πολύ άσχημα, χωρίς λόγο. Καναν όλοι κάτι λάθος, όμως έβλεπε μόνο εμένα και μου τα 'ψελνε. Και κάθε φορά που χαμε κάποια εκδήλωση πάντα μου δινε ελαττωματικές ή βρώμικες ή καμία σχέση με το μέγεθος μου στολές... Παρόλα αυτά συνέχιζα να πηγαίνω, γιατί αν εξαιρέσουμε όλα αυτά, περνούσα καλά και λάτρευα το χορό.
Σ'όλες τις εκδηλώσεις σχεδόν, χόρευε μαζί μας ο γιος του. Δεν τον είχα προσέξει ποτέ , ούτε του χα δώσει ποτέ ιδιαίτερη σημασία.
Ένα βράδυ, μετά από μια εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο, εγώ περίμενα τους γονείς μου να ρθουν να με παρουν. Όλοι οι άλλοι είχαν φύγει, και είχαμε μόνοι με τον γιο του. Καθόταν εκεί να περιμένει μαζί μου, για να μην μείνω μόνη μου, μιας και ήταν βράδυ. Οι γονείς μου είχαν αργήσει πολύ, και δεν είχα μονάδες να τους ξαναπάρω... Εκείνος προσφέρθηκε να μου δώσει το κινητό του να τους πάρω, αλλά και να με πάει ο ίδιος σπίτι. Το θεώρησα πολύ ευγενικό, αλλά του αρνήθηκα, για να μην τον επιβαρύνω με ευθύνες,θα θελε να πάει και σπίτι του άλλωστε. Έγω έφυγα μόνη μου για το σπίτι...σε κάποια φάση γυρνάω πίσω, και τον βλέπω λίγα μέτρα πιο πίσω να με ακολουθεί. Παραξενεύτηκα, γιατί το σπίτι του δεν ήταν από εκείνον δρόμο...Μάλλον θα ήθελε να σιγουρευτεί ότι ήμουν ασφαλής πριν επιστρέψει σπίτι του.
Από εκείνο το βράδυ, δεν έπαψα να τον σκέφτομαι λεπτό...
Τώρα πια υπήρχε ένας επιπλέον λόγος για ανέχομαι την συμπεριφορά του πατέρα του. Μάλιστα ευχόμουν να με βάλει και μένα να χορέψω μαζί του ...
Κάποιες κακιές παρέες (μεγάλη  ιστορία), που είχα έκαναν τον γιο του να μην μου μιλάει. Χακάρε τον λογαριασμό μου στο fb, και τον ενοχλούσαν, του παν ότι τον αγαπώ και άλλα τέτοια...Αυτός φυσικά πίστευε ότι εγώ του τα έστελνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν αποφάσισα να κόψω κάθε επαφή μαζί της , έφτιαξε ψεύτικο λογαριασμό με το ονομά μου και τη φωτογραφία μου, και έβριζε αυτόν και την οικογένεια του... Έξαλος ο πατέρας του με κάλεσε στο γραφείο του να τα ξεκαθαρίσουμε.Τέλως πάντων εγώ του απέδειξα ότι δεν ήμουν εγώ, αλλά η άλλη , και το βούλωσε. Η συμπεριφορά του δεν άλλαζε, και ο γιος του συνέχιζε να.μην μου μιλαει...
Γράφτηκα στην σχολή του, για ναι του αποδείξω πως και δίπλα στο γιό του να μαι δεν θα του "κολλουσα" όπως η άλλη που μου δημιούργησε πρόβλημα.
Μια βασανιστική χρονιά πέρασε και τίποτα απολύτως δεν άλλαξε. Αρχές του φετινού Δεκέμβρη είχαμε εκδήλωση. Εγώ θα χόρευα μαζί με τον γιο του ένα μικρό ζευγαρωτό χορό. Όμως τι σημασία είχε εφόσον δεν μου μιλούσε , ακόμα κι αν μου κρατούσε το χέρι,κοιταζόμασταν;
Χόρεψαμε τελικά, όμως δεν είχα δύναμη να πάω την άλλη μέρα στο μάθημα... Την προηγούμενη μέρα η αδερφή του με κοίταζε και γελούσε ειρωνικά, και αυτός κοίταζε στα μάτια μια άλλη κοπέλα ενώ χόρευε σούστα κρήτης.
Γιατί να συνεχίζα να ελπίζω πως κάποια μέρα θα άλλαζε, και θα μου μιλούσε όπως πρώτα? Πως ο πατέρας του θα είχε έστω και μια τυπική,ψεύτικη ευγενική συμπεριφορά απεναντί μου(που θα έπρεπε να είχε μιας και πληρωνόταν 30 ευρώ τον μήνα!) Φαινόταν ότι κανείς τους δεν είχε πιστέψει την αλήθεια...
Πίστευα πως η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία, όμως οι άνθρωποι δυστηχώς ή ευτυχώς δεν αλλάζουν ποτέ.
Γιατί λοιπόν να συνέχιζα να βάζω πιο πάνω την αγάπη μου για αυτόν και το χορό από την αξιοπρέπεια μου? Αποφάσισα ότι αυτό το καραγκιοζιλίκι έπρεπε να τελειώσει.Δεν θα ξαναπάω ποτέ oύτε στο Πνευματικό κέντρο ούτε στο σύλλογο του πατέρα του!  Και ούτε θέλω να τον ξαναδώ ποτέ.
Τι πιστεύετε, έκανα σωστά?εσείς τι θα κάνατε? Απαντήστε μου σε σχόλιο από κάτω.